ناودانی دریایی یکی از مقاطع فولادی کلیدی در صنعت کشتی‌سازی و ساخت قایق‌های صنعتی است

که به دلیل مقاومت بالا در برابر خوردگی، استحکام مکانیکی مطلوب، و قابلیت جوشکاری، در بخش‌های مختلف سازه‌های دریایی کاربرد دارد. این مقطع معمولاً در ساخت اسکلت داخلی، قاب‌های نگهدارنده تجهیزات، و تقویت‌کننده‌های عرضی و طولی بدنه کشتی‌ها به‌کار می‌رود.

استانداردهای بین‌المللی نظیر ABS، DNV-GL، و ASTM A131 الزامات دقیق طراحی و تولید ناودانی‌های دریایی را مشخص کرده‌اند. در طراحی‌های نوین، استفاده از فولادهای HSLA، پوشش‌های ضدخوردگی نانوساختار، و تحلیل عددی FEM برای بهینه‌سازی هندسه مقطع رایج شده است.

شرکت‌های بین‌المللی مانند Hyundai Heavy Industries، Fincantieri و DSME از ناودانی‌های دریایی در ساخت کشتی‌های سنگین، سکوهای فراساحلی و شناورهای صنعتی بهره می‌برند.

در ایران نیز مجتمع‌هایی مانند ISOICO و صدرا در پروژه‌های ساخت شناورهای خدماتی و نفت‌کش از این مقاطع استفاده می‌کنند. با وجود ظرفیت‌های داخلی، چالش‌هایی نظیر نبود تجهیزات نورد تخصصی، کمبود مواد اولیه با کیفیت، و عدم تطابق با استانداردهای جهانی، تولید ناودانی دریایی را محدود کرده‌اند.

استفاده از این مقطع فولادی ضمن افزایش دوام سازه، موجب کاهش هزینه‌های نگهداری و ارتقاء ایمنی دریایی می‌شود. همچنین، با توجه به قابلیت بازیافت فولاد، ناودانی دریایی در چارچوب توسعه پایدار جای می‌گیرد. منابع مورد استفاده شامل نشریات تخصصی داخلی، استانداردهای چاپی بین‌المللی، و کتاب‌های فنی معتبر بوده‌اند. این مقاله با هدف ارائه تحلیلی جامع و قابل استناد برای مخاطبان صنعتی و فنی تدوین شده است.